Verantwoordelijk voor mijn geluk
Daar zitten ze dan, met zijn tweeën. Somber, teruggetrokken, ze kijken elkaar nauwelijks aan.
‘Hij doet nooit…’
‘Zij zegt altijd…’
‘Ja maar, hij zegt…’
‘Ja maar, zij doet…’
De ander
Als ze net in mijn praktijk komen, zijn ze meer gericht op wat de ander anders zou moeten doen, dan op wat er echt aan de hand is. Ze benoemen de pijn die door de ander veroorzaakt wordt. Jaren van acceptatie, schikken en inslikken gaan er aan vooraf, totdat de maat vol is en de emmer van ‘dit kan er nog wel bij’ overloopt. De boemerang krijgt snelheid en wordt met verve naar de overkant gegooid. Met grote letters staat er op geschreven wat ze allemaal voor lief hebben genomen, alle lange jaren van hun relatie.
‘Ja maar….’
Geluk
Het lijkt zo makkelijk: als hij of zij nou maar verandert, dan word ik weer gelukkig. En zolang hij of zij dat niet doet, ben ik ongelukkig. Als je het heel plat slaat, is dit ongeveer wat er onder alle verhalen uitkomt. Niet luisteren, niet horen, niet willen horen. Want als ze luisteren, dan moeten ze gaan horen dat de ander toch ook wat vindt van hun gedrag, en dat zij misschien toch ook wel wat moeten doen. Ja, om hem of haar gelukkig te maken, ja dááág! En dat is vaak heel moeilijk op dit punt, het punt waarop we éindelijk ons gram gaan halen voor alles wat ons is aangedaan.
Macht
Maar overweeg dit eens: als de ander verantwoordelijk is voor jouw geluk, door iets te moeten veranderen, waardoor jij weer gelukkig wordt, wie heeft dan de macht over jouw geluk?
…..
Precies, die ander. En dat lijkt me toch heel onhandig. Dat zou kunnen betekenen dat jij nóóit meer gelukkig gaat worden, als hij of zij niet verandert…..
Dus, hmmm, misschien toch maar niet.
Ik, jij
Het duurt altijd even, voordat we op dit punt aankomen. De oude koeien, de pijn, de opengebarsten koffer, waar zijn vuile sokken en haar dopje van de tandpasta in zitten, moeten eerst de ruimte krijgen. Maar niet te lang. Ik wens mijn klanten toe dat ze weer de macht en verantwoordelijkheid over hun eigen geluk terug krijgen. Dat valt vaak niet mee, want het vereist een andere manier van denken. Niet langer meer doen wat je denkt dat hij of zij wil, maar onderhandelen vanuit je eigen behoefte aan geluk, met ruimte voor de ander. Het duurt even, soms doet het zeer, maar dat is groeipijn. Groeien naar een nieuw evenwicht, dat past bij een nieuwe periode, hoe leuk is dat?
