Betaald ruziemaken
‘We komen er niet meer uit,’ was zijn eerste opmerking.
‘We blijven maar ruziemaken en kunnen daardoor geen goede afspraken maken.’
‘Waarover wil je afspraken maken?’ wilde ik weten.
‘Over de kinderen.’
Kind van de rekening
Ze waren zo vastgelopen in hun tragische scheiding dat ze niet meer konden communiceren zonder zich in ruzie te verliezen. Hun kinderen bereikten een cruciale leeftijd, namelijk die van puber. Ze gingen vragen stellen en zelf dingen beslissen, maar nog steeds was er voor een groot aantal dingen de toestemming van de ouders nodig. En gebruikelijk kwam die van de een wel, en van de ander niet. Het gevolg was verwarring bij de kinderen, dwarsigheid, ruzie, verwijten en veel, heel veel pijn en verdriet.
Vijf jaar geleden bij de scheiding hadden ze samen met de mediator een waterdicht convenant opgesteld die communicatie vrijwel overbodig maakte en de praktische afspraken afdekte. Nu, vijf jaar later, waren de kinderen ineens een stuk groter, mondiger en hadden totaal andere behoeften dan toen. Het gevolg was dat het ouderpaar weer moest overleggen en dat kregen ze maar niet voor elkaar. De kinderen de dupe.
Scheidsrechter
Ze hadden dus een arbiter nodig die hun ruzies in goede banen leidde en ervoor zorgde dat die ruzies uitmondden in constructieve afspraken. De eerste keer dat ze bij mij in de praktijk waren, zat ik met stijgende verbazing te kijken naar hoe ze voor mijn ogen hun ruzie uitvochten. Betaald. En toen ze klaar waren keken ze naar mij, zo van: ‘Nou, bak daar maar eens koekjes van.’
Zelfbeschikking
Gelukkig heb ik dat niet hoeven doen. Stel je toch eens voor dat je als peut moet gaan bepalen wat hun afspraken gaan worden, ik moet er niet aan denken. Ze mochten van mij hun eigen probleem oplossen, dat konden ze prima! Het was even zoeken naar de goede aangrijpingspunten, maar tenslotte konden we een vorm vinden waar ze zich allebei prettig bij voelden en die voor hen werkte. Mijn rol als scheidsrechter bestond er uit het doel van de sessie te bepalen en daar naar toe te werken. Gedrag van beide dat daar niet aan bij droeg gaf ik hun terug en dat accepteerden ze. Steeds het doel in het oog houdend leverde dat uiteindelijk afspraken op die ze zelf, naar elkaar, op papier zetten en waar ze zich aan hielden.
Het doel is de kinderen
Kinderen hebben er niet om gevraagd om geboren te worden en ook niet dat hun ouders gaan scheiden. Kinderen zijn wel kwetsbaar en moeten nog vormen en leren. Een ouderpaar dat zo aan het ruziën is, dat ze elkaar kapot maken is geen goed voorbeeld en een slechte opmaat voor een gelukkige en succesvolle toekomst. Het is mijn vaste overtuiging dat kinderen een doel moeten zijn in een scheiding. Dat ouders gaan scheiden, kan gebeuren. Met hun ongeveer 45 jaar aan levenservaring kunnen ze wel een krasje hebben (al kan je je ook dat afvragen), maar hun kinderen nog niet. De doelen die beide ouders uit een scheiding willen halen, zou wat mij betreft meer dan ondergeschikt moeten zijn aan hoe het de kinderen vergaat. Ook in een scheiding zouden zij de veilige omgeving moeten hebben om op de groeien, die ze verdienen.
