Huilen
Ik kijk op tv naar een aflevering van Zembla over Syrische vluchtelingen. Een vader krijgt door de hulpverlener een telefoon aan zijn oor, met een gesprek met zijn zoon, die hij tijdens de oversteek naar Europa uit het oog was verloren. Ik zit met verbazing te kijken naar de mimiek die me vreemd is en ik zie weer dat alle culturen hun eigen smaak en vorm hebben. Tot het moment waarop ik tot hem door zie dringen dat hij telefoneert met zijn zoon en hij, in tranen, breekt. Ik realiseer me dat alle mensen hetzelfde huilen.
Vreugde
Deze vader huilde van vreugde, om zijn zoon, om de hereniging, om de blijdschap dat hij niet in het koude water verloren is gegaan. De emotie is groot en verwarrend bij vreugdetranen, maar niet mis te verstaan echt en onmogelijk na te maken. Ik zie in mijn praktijk ook vreugde tranen, als partners na een lange tijd ruziën zich realiseren hoeveel ze van elkaar houden en vreugde kunnen voelen over hun bij-elkaar zijn, of trots om wat ze tot nu toe bereikt hebben met elkaar, in hun gezin, eventueel met hun kinderen. Het na-traject na dergelijke tranen is vrij eenvoudig en vrij vlot afgemaakt, omdat het pad is schoon gehuild en de partners elkaar weer kunnen vinden.
Verdriet
Niet lang verder in de documentaire moet de vader ontdekken dat zijn vrouw en kleinzoon iets verderop op een begraafplaats liggen. Genummerd, want onbekend. Niet begraven in de grond, zoals voorgeschreven door hun geloof, maar in een muur geschoven, samen met vele, vele andere ongelukkige lotgenoten. De tranen van dit moment markeren een verlies die dit mensenleven niet meer overgaan. De partners in mijn praktijk lijden wellicht ook aan een verdriet dat niet meer overgaat, maar wel hebben zij nog de unieke situatie van contact en praten, zodat er in ieder geval een kans is op verlichting van de pijn na de tranen. Als partners gaan scheiden, dan is dat in dit leven een tijdelijke situatie, met de unieke kans op heling. Als mediator zet ik me graag in om met deze mensen deze gelegenheid te verzilveren.
