Marion Geisler

Waarschijnlijk heb ik ADD. Ik kwam er achter bij de intake van iemand anders. Het is een heel gedoe, ADD, want je blijft je verontschuldigen voor alles wat je vergeet. En niet uit kwaaie wil, maar gewoon omdat je het gewoon vergeet. Of omdat je vergeet op te schrijven, wat je moet onthouden.

“Het ligt aan  jou,” zei de school, “je bent gewoon lui.”

“Het ligt aan jou,” zei mijn moeder, “je moet je verantwoordelijkheid nemen!”

“Het ligt aan mij, ” dacht ik uiteindelijk, maar ik had geen idee waar het aan lag.

Maar het ligt niet aan mij, het ligt aan een stofje dat ik mis in mijn hoofd. Met een veel te lange, moeilijke naam om te onthouden, maar ze stoppen het in Ritalin, en dan kan u weer aansluiten bij wat u daarover weet. Inderdaad, kinderen, ADHD, moeilijk, druk, Ritalin.

Gelukkig hoef ik geen Ritalin. Ik ben 52 geworden met wie ik ben, en ondertussen weet ik feilloos overal een weggetje omheen te vinden en heb ik zoveel mogelijk vangnetten ingericht, die me gaan redden van dingen vergeten en mensen teleurstellen, omdat ik mijn  afspraak weer eens niet nagekomen ben.

Veiligheid

Soms gebeurt er iets onverwachts, in mijn contact met andere mensen, waardoor ik emotioneel van de leg raak. Van de week zei ik tegen mijn vriend (mij helemaal verkneukelend, want ik er had er zo’n zin in):

“Ik zie je vrijdag, hè?”

“Nee joh,” reageerde hij, “ik  moet vrijdag werken.”

Nou heeft hij een buitengewoon hectische baan, dus dit is geen verrassende mededeling. Maar ik was er een dag verdrietig van, me alsmaar afvragend wat er nou aan de hand was, of hij me misschien niet meer lief vond, of dat het misschien ergens anders aan lag, of het misschien aan mij lag. Een tikje buitensporige reactie, vindt u niet? Maar weet u, dat blijkt ook bij het patroon van ADD te horen.

Definitie

Structuur, structuur, structuur. De therapie is voor 75% gericht op het aanbrengen van structuur. Ik probeer alles zoveel mogelijk te automatiseren, zodat ik de dingen maar niet vergeet. En het voelt ook wel heel heerlijk, precies weten waar je aan toe bent. Dan kan je de dingen voorspellen, dan weet je hoe je je moet gedragen, dan kan je het niet verkeerd doen, dan ligt het  niet aan mij.

Maar als je dan ingehaald wordt door de realiteit van alle dag, want in je systeem kan je nóóit alles vastleggen wat er in de werkelijkheid gebeurt, en je vriend blijkt ineens vrijdag te moeten werken, dan slaat de vertwijfeling toe. Want ineens kan je de uiterste grenzen van je definities niet meer zien. De mist van het niet-weten is zo dik, dat je er als een bang kind in verdwaalt. Ik in ieder geval wel. Het is een buitengewoon onveilig gevoel.

En ik maar denken dat iedereen dat had. Maar dat…. ligt aan mij.