Marion Geisler

Ik word wakker op de boot. Het is dag vier van mijn vakantie. Ik schuif de gordijntjes open van mijn hut en zie een enorm groot schip langsvaren met grote bruine zeilen, voordrijvend op schijnbaar niets, langzaam, langzaam.

Voordat ik ben bekomen van de magie van het moment komt met enorm geweld een bootbreed rooster in beeld, dat vastzit aan een werkschip. Een tractor, nog een bootje aan het geheel vast. Het scheurt langs ons zodat de golven ons schip wakker schudden. De jongens slapen gewoon door. Deze schipper heeft vast geen tijd om mijn mijn hoofd met net-uit-bed haar door het raampje te zien. Hij is druk met in een rottempo naar zijn werk te varen.

Als het water weer tot rust is gekomen en ik met koffie op het bankje zit, dringt de stilte zich weer aan mij op. Het prachtige van het hier-en-nu wordt groter en groter. Het natte zomerriet, vol van regen en Fries water heeft zware pluimen hangen in alle kleuren paars en groen. De muggen van vannacht zijn moe en zijn gaan  slapen, ik hoor zo nu en dan een meerkoet.

Te groot

Met ieder moment dat ik langer kijk komen de tranen mij nader te staan en krijg ik het gevoel dat de magie van dit moment te groot voor mij is. Mijn hart loopt over van rust en vreugde. Mijn keel wordt dichtgeknepen door tranen van dankbaarheid.

Gelukkig mag ik delen. Hij begrijpt het als geen ander. Beleeft de rust op zijn manier, deelt er van uit. “Alle mooie dingen vragen tijd,” zegt hij tegen mij en ik realiseer me dat het waar is.

Een paar weken geleden zei hij tegen mij: “Als het langzaam mag, dan is het de moeite waard.” Hoe mooi is dat?

Tijd om te helen

Vergeten we niet te vaak, in de haast die we hebben, dat dingen tijd nodig hebben? Als we in pijn zijn, tijdens ruzie, een conflict of gewoon in een misverstand, dan willen we er uit en wel nú. Als we alleen zijn en daar een gat van te vullen hebben, dan willen we dat hier en nu niet laten voortduren. Het hier en nu wordt reiken naar de toekomst. We realiseren ons te weinig dat helen tijd nodig heeft. Het verlangen naar een gewenste situatie, die er nog niet is, en misschien niet zal komen, drijft ons voort. We vergeten dat onze eigen wijsheid ons onze eigen lessen aanreikt. En als we ze niet leren, dan duurt de pijn voort, tot het wel zo is. Soms wel 7 jaar lang. Soms heeft het die tijd nodig, een mens nodig. En in onze haast daar te komen, waar we niet zijn, lopen we voorbij aan het moment van het nu. Dat grote moment dat soms niet in ons past. Wat is daar allemaal te beleven, te leren, te helen? Al die haast….

“Doe maar langzaam, laat maar los,” zegt hij tegen iedereen. Doe maar…. Alle mooie dingen vragen tijd. En als je loslaat, dan ineens, kom je tot rust in het hier en nu. Te groot voor mij om te bevatten. Vol van momenten waarvan we zelf mogen kiezen hoe we ze vorm mogen geven. Het mag allemaal.

Ik mag weer delen, het laat iets in mij zingen dat stil was. Ik weet niet of ik een toekomst met hem heb, maar wel dat ik het hier en nu met hem mag delen. Wat ben ik ongelofelijk dankbaar….