Marion Geisler

Ik ben druk bezig mijn boeltje te pakken om op vakantie te gaan. Tussendoor mail ik met een kennis die net terug is.  Ik heb veel aan hem gedacht.  Over wat voor persoon hij is en hoe niet gelukkig hij is met zijn relatie. Hij kiest er voor om deze situatie te handhaven, maar tussen de regels door lees ik het verlangen naar datgene wat hij mist. Ik vraag me af hoe zijn vakantie geweest is en denk tegelijk terug aan hoe ík mijn relatie op vakanties beleefde, toen het allang niet meer goed ging.

Toen….

Ik zie ons nog zitten onder de brandende Franse zon. De heerlijke geuren van wilde tijm en rozemarijn, kinderen naar het zwembad, wij gestrekt op een luie stoel, twee meter ongelezen boeken naast ons, een pot koffie, en de dag aan onszelf. Heer-lijk!

Maar ook die zware steen in mijn maag van de spanning die er tussen ons hing. Ik weet nog dat ik zo nu en dan naar hem keek, de lijnen van spanning in zijn gezicht zag, en vervolgens met een zucht toch maar weer in mijn boek dook. Vaak zat ik dan niet te lezen, maar na te denken over hoe ik het gesprek op gang kon brengen over ons, over de situatie waar we inzaten, maar dan voelde ik de misselijkheid vanuit mijn knieën op komen zetten en om iets te lopen te hebben ging ik maar even bij de kinderen kijken.

En zo gingen drie weken voorbij, waren we blij dat we weer thuis waren en elkaar weer konden ontlopen door naar ons werk te gaan.

Nu…

Als ik bovenstaande teruglees, glimlach ik weemoedig in opperste herkenning. Ja, zo was het. Ik ben blij dat ik er uit ben. Dat we gescheiden zijn, al was het misschien wel de meest vreselijke periode uit mijn leven. Ik stap nu blijmoedig door het leven, blij met ieder zonnestraaltje, iedere mooie dag, ieder mooi moment met de jongens. Ik heb aan niemand verantwoording af te leggen, behalve aan mezelf. Dat is nu zo, maar dat zal ook zo zijn als ik met iemand anders ga samenleven. We zullen dan communiceren over ons samen-leven, maar uiteindelijk  hoeven we en moeten we alleen maar aan onszelf verantwoording afleggen.

Praten schept duidelijkheid en kan verrasssende nieuwe inzichten geven

Ik snap het nu zoveel beter. Ik zou het zo graag met andere stellen hierover willen hebben. Je kan er voor kiezen om de situatie te laten bestaan, tuurlijk! Als je er nog steeds meer uitkrijgt dan dat je er in stopt, is het een goede keus. Maar zorg dan dat je hem bewust maakt, en niet dat het een soort gedogen is waar je ongelukkig van wordt. Een gesprek met een onafhankelijke derde maakt je je bewust van alle aspecten van je situatie en stelt je in staat bewuste keuzes te maken. Door er over te praten krijg je ook inzicht in de overwegingen van je partner, wat vaak tot verrasssende inzichten leidt, en wellicht voor een ander perspectief op de situatie zorgt.